John Barleycorn to ich Barley Wine. Przy czym nazwa piwa wygląda jak odręczny podpis, więc jest praktycznie nieczytelna. Co ciekawe, z tego co zauważyłem, co roku zmienia się etykieta piwa, grafika, a na obok stylu, a raczej po obu stronach stylu, mamy podany rocznik. Grafika dla tego rocznika przedstawia pejzaż, na którym kłosy jęczmienia układają się w twarz starca. Jest klasa. Butelka urzeka, mam słabość do bączków.
John Barleycorn 2014- Barley Wine- Mad River Brewing
Mmm, ależ słodki zapach z butelki. Już mi ślinka cieknie. Karmel, taka potężna słodycz kojarząca mi się niemalże z miodami pitnymi. Piekielnie słodkie nuty w stronę owoców czy kwiatów. Z butelki pachnie to genialnie.
Już podczas nalewania widać gęstość piwa. Leje się powoli, jak syrop.
Barwa to rubin, wiśnia. Piana niziutka. Natomiast piwo na tyle przejrzyste, że widać w toni zawieszone jakieś drobinki.
Aromat:
Piękny, słodki, i piekielnie trudny do opisania.
Bo jak napiszę "Karmel" to większość pomyśli o mdłym karmelu z nie do końca udanych IPA. Jeśli napiszę "miód", to pomyślicie pewnie o mdło utlenionych jasnych piwach.
A to nic z tych rzeczy. Tutaj jest mieszanka karmelu i miodu, ale w piekielnie przyjemnych postaciach tych zapachów. Bardziej miodu pitnego, i to korzennego, niż mdłego miodowego utlenienia. Są nuty przywodzące na myśl owoce, ale ponownie, raczej miód pitny z dodatkiem owoców, czy likier z owocami. Są nuty które delikatnie kierują myśli w stronę wanilii czy kwiatów.
Piękny zapach. Wiele więcej z klasycznego barley wine chyba się wycisnąć nie da jeśli o aromat chodzi.
Smaki i ciało:
Zaskakujący dosyć. Pierwszy akord jest potężnie karmelowy i miodowy, intensywny, ale nie ma tutaj obezwładniającej i lepkiej słodyczy, chociaż oczywiście jest ona dosyć wysoka, to przebija ją zaskakująco opiekana lekka goryczka, i lekki kwaskowy posmak.
I przede wszystkim oleistość tego piwa. Autentycznie zostaje mi olej na podniebieniu. To nawet już nie kwestia gęstości, autentycznie zostaje taka śliskość na podniebieniu jakbym łyżkę oleju połknął. Tak oleistego- i to w sensie dosłownym- piwa jeszcze nie piłem.
No dobra, uporządkujmy. Napisałem o kwaskowym posmaku. Nie, kwaśności tutaj jednak nie ma. To takie owocowe przełamanie w posmaku, ale samego smaku kwaśnego jednak tutaj nie uświadczymy. Jest intensywny karmel, ale nie mdły. Przyjemnie opieczony w pewnym momencie.
Zdecydowanie czuć tutaj użycie amerykańskich chmieli, chociaż to raczej delikatnie wkomponowane nuty na drugim planie, po pierwszym wrażeniu paloności w goryczce (nadal troszeczkę jej zostaje, odrobinka takiej melanoidyny) czuć że tam amerykański chmiel coś działa. Mamy też posmaki kojarzące się z cytrusami, pomarańczą, wątpię aby były to estry. Czuć tutaj ten chmiel, delikatne ściąganie, cytrusy, wyraźnie podniesioną goryczkę.
Nisko wysycone, rozgrzewające piwo.
Overall:
Piwo z gatunku "tak się to robi". Piękny aromat. Smak, który przeszedł od nut opiekanych, melanoidyn i karmelu do karmelowo-owocowych i chmielowych, cytrusowych nut. I ciało. Tak absurdalnie oleistego, w dosłownym tego słowa znaczeniu, piwa jeszcze nie piłem. Na podniebieniu zostaje śliskość jak po przełknięciu łyżki oleju.
Świetne Barley Wine. Może nie najlepsze jakie piłem w życiu, ale z wersji które nie były leżakowane w beczkach jedno z bliższych ideału.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz